خب امروز صبح بسیاااار به زور بیدار شدم که به کوعیز باکتری دکتر قزوینی برسم. آخرین جلسه کلاس باکتری بود و خب خوب شد که تموم شد. بعدشم فیزیو داشتیم با شافعی:)) عاشق شور و علاقه ش حین درس دادنم اما متاسفانه سر کلاسش خوابم میبره. وقتی بیدار شدمم گفت همتون هستین حضور غیاب نمیکنم :))))بعدشم که تا 2 که کلاسام تموم شد برگشتم و یه ذره خوابیدم و کیفمو که تهش عسل ریخته بود با کل محتویاتش شستم! آه که چقدر وسواس دارم و چقدر این اتفاقا واسه من میوفته! مورفی عه دیگه چه میشه کرد.بعدش دیگه این کهههه! اها چیز مهمی که اثن بخاطرش اومدم بنویسم اینه که امشب برای بار سوم دارم میرم دنبال شاید سرنوشتم و یکم هیجان زدهم. میدونی این هیجان زدگی نیست بیشتر شبیه یک احساس گنگه. یک احساس گنگ و غیر از این زبانم قاصره. میدونی یه چیزی هست( نمیدونم آهنگ حساب میشه پادکست میشه چی میشه) از محسن نامجو که میگه ما در بیست و پنج سالگی کامل میشویم ولی نوع این کامل شدن مث اونی نیست که همه جا هست و یه صورتی ازشه که میفهمیم چون زندگی جایزه ای برامون نداره به این که جایزه ای پیش رو مون نیست عادت کنیم و ازش ناراحت نشیم. نمیدونم. شاید من بدبین شدم. ولی احساس میکنم بهش رسیدم . در آستانه بیست سالگی. من خیلی از موقع ها دیگه انتظار*ندارم که اتفاق خوبی بیوفته و اگه اتفاق ناگواری بیوفته زیاد برکه دلم دچار آشوب نمیشه. بازم نمیدونم. شایدم اشتباه میکنم.ولی باز هم خواهم نوشت.شاید همه چیز ساده تر از اون چیزی که فکرمیکنم باشه و شاید زندگی این قدر ها هم پیچیده و بدجنس نباشه. شاید اتفاق خوبی بیوفته و شاید مثل چیزی که همه میگن زندگی همین لحظه ها باشه. شاید همین چای فوق العاده ای باشه که چند دقیقه پیش درست کردم و شاید همین تکست دادن به مامان و بابا باشه و شاید همین خوشحالی مامان از نمره نورو م باشه. شاید همین فکر کردن به این که چه هدیه ای برای دوست داشتنی هام بگیرم باشه و شاید همین میوه فروشی رفتن و سوا کردن سیبای قشنگ تر از بقیه باشه. شاید آشپزی باشه و شاید همین امید که یک دی برمیگردم خونه باشه. همیناس که سرپا نگهم داشته.. و امید به خیلی چیزای دیگه...