غدد اطفال

استاد قشنگمون دعوا مون کرد که تو پرونده ها شرح حال و سیر بیماری ننوشتیم. آسی مون کردن تو یه روتیشن میگن بنویسین تو یکی دیگه میگن ننویسین. وضع مسخره ایه. امروز استاد خودم هم زنگ زد و گفت چرا همت نمیکنی؟ چرا کار هات رو انجام نمیدی؟ چرا مقاله ات رو نمینویسی؟ چرا نمیقهمی این هان که باعث افسردگی (من!) و تو میشن؟ خحالت کشیدم.

4 بهمن

از به گایی خسته ام. پس رها اش میکنم بره و خودم میمونم و خودی که دوستش دارم. 

پایان یک هفته ومنی که جوابی ندارم

نمیدانم. نمی‌دانم آیا قبلا زندگی ام متشنج تر از حال حاضر بوده؟ یا فکر میکنن این یکی خیلی سخت است و از هفته قبل و این هفته و هفته آینده ترسناک تر هم بوده و ازشون عبور کردم. میترسم. میترسم اشتباه کنم در مورد اون. مدام بهش فکر میکنم و میگم: واقعا میخواد اینطوری با ملالغتی بازی در آوردن منو اذیت کنه؟ آیا ما چه دوست داشتن مشترکی داریم؟ آیا این که علاقه ها و وایب متفاوتی داریم خیلی جدی هست؟ دلیل همه این نارضایتی ها حقیقی عه یا اگه من دست از سرکوب کردن خودم بردارم درست میشه؟ شاید لااقل روشن بشه. نمیدونم. حتی نمیدونم دلم براش تنگ شده یا نه. اگه بدونم وقتی قراره ببینمش هیچ حرفی قرار نیست بزنه، آره میدونم دلم براش تنگ شده ولی اگه باز هم چیزی بگه که منو بترسونه از این حسم پشیمون میشم و سعی میکنم جایی بهش ندم. استرس امتحان دارم خیلی. ولی فکرم مشغوله، دلم تنگه، به شدت تنهام و استرس شدیدی دارم و از خودم بدم میاد چون خیلی وقته ورزش نکردم.

احتمالا فردا اگر ببینمش ازم یه توجیه منطقی میخواد برای یه هفته نبودن و یه تصمیم با دلایل کافی‌. ولی من نمیدونم. هنوز تصمیم نگرفتم. از طرفی دلم براش تنگ شده و نمیخوام این زمان رو اکستند کنم.

کار هام عقب مونده به خاطر اون قضیه و با مامانم بد صحبت کردم. به خواهرم پیام دادم و الکی تقصیر ها رو گردن اون انداختم و بهم جوابی داد که اصلا بهش فکر نکرده بود. درسته که من هم اگه بیشتر فکر میکردم شاید اون حرف رو نباید بهش میزدم و لزومی نداشت، ولی اون با حرفاش نشون دادهیج درکی از وضعیت من نداره و هیچ علاقه ای هم نداره که ذره ای تلاش کنه خودش رو جای من بزاره. چیزی که برای خودش مساله ای نیست، برای من درسته حل نشده است ولی اهمیتی نداره. مهم اینه که من چیزی نگم. 

علی رغم همه این ها مامان بهم پیام داد و شب بخیر گفت

 هیچ کس مامان آدم نمیشه.

دلم میخواد بمیرم. یه ویال آمیودارون از ترالی اورژانس برداشتم و تصمیم داشتم بیشتر بیارم که این جور موقع ها بتونم تمومش کنم. هر چندتموم کردن فقط یه باره و من کسی نیستم که خودم رو با تلاش ناموفق مسخره کنم. از طرفی نگاه میکنم به پشت سرم و میگم به تخمم، این هم رد میشه. روز های بدتر از این هم میرسن. فکر می‌کنم شاید نتیجه گرفتن و موفق شدن راه بهتری برای متاثر کردن بقیه باشه تا این که با مردن خودم بهشون بگم ازتون متنفرم. راستش بیشترین نفرتی که در حال حاضر توی دلمه از فائزه است. هر چند خودم هم میدونم ازش متنفر نیستم و دوستش دارم دلی الان ازش بدم میاد. 

من هیچ وقت برای خواهر و برادر کوچیک ترم خواهر بزرگتری نمیشم که تو برای من شدی. به خاطر امیر مجبورم ادامه بدم و موفق بشم.

بعد امتح چشم

بعد امتحان چشمی که قبلش توی دلت گفتی: "اگه این امتحان رو هم خوب بدم بعنی آموزش پزشکی ریده و اگه بخوای به آموزش اینا اکتفا کنی باید با دانسته های کنکور بعدا مریض ببینی" و خوب دادی اش، نشسته توی ون دانشگاه، منتظر گذشتن ۳ دقیقه تا حرکت بکنه، و آهنگ مبتذل شاد و سطحی ای که از رادیو با صدای بلندپخش میشه. موهام رو دو روزه که نشستم و میخوام برم خوابگاه تا بخوابم. غمگین و ناراضی ام.

مودَم

خیلی ناراحتم خیلی. خیلی زیاد ناراحتم، شاید بشه گفت ناراحت نیستم، غمگین و دل‌شکسته‌ام. دنیا جای خوبی نیست.

 

تاسیان

فقط منتظر بودم یک کلمه بگه نرو‌.

ملالت

یه مرحله ای توی رابطه هست که دیگه خسته میشی از تحمل کردن چیز های کوچیکی که اذیتت میکنه و دلت میخواد زندگی خودت، زندگی قبل با کسی بودنت، رو داشته باشی. اینجایی که دیگه خسته میشی، میتونی بدون نگرانی از این که دلت تنگ بشه یا بدون ترس از عکسای دو نفره تو موبایلت همه چیز رو پشت سر بزاری. احساس میکنم دیگه به اون مرحله رسیدم. اون جایی که وقتی دیت هم میری و می‌بینی اش حسی نداری و لبخند زدن هات از سر زوره و وقتی که میخوای بری پیشش ترجیح میدی نری و به کارات برسی. حس میکنم تقصیر خودم ام هست که وقتی یه حسی دارم که خوب نیست بهش نمیگم چون میگم چرا نارحتش کنم؟ چرا الکی بهش گیر بدم؟ بزار راحت باشه. ولی میدونی وقت هایی ام که از خودم حرف زدم از درونی ترین احساساتی که داشتم، کاملا به تخمش بود چون توانایی درک اش رو نداشت، فکر میکرد چیزی نبود. در حالی که اونا برای من همه چیز آن. بهم حس ولید بودن نمیده. من دیگه خود واقعی تم نیستم. خسته شدم از خیلی چیزا دیگه. تنها چیزی که شاید نظرم رو عوض کنه امروز عصر.

روز ۳

خشم و غم زیادی توی دلم دارم. خیلی زیاد. هیچکس نمیتونه منو درک کنه و هرگز برای کسی ازش صحبت نخواهم کرد (شاید برای محدثه بکنم).

یعنی هیچ وقت براشون مهم نبوده؟ هیچوقت نیست؟ 

روز 2

دیروز مامان وقتی بیرون بودم بهم زنگ زد، گفت کجایی گفتم بیرون. گفت برای چی؟ بهش گفتم برای چی و به مذاقش خوش نیومد و رفت توی لاک خودش. امروز زنگ زده که وای این چه کاری بود کردی آدم مجرد چرا باید همچین کاری کنه؟ و هزار داستان.

احساس تنهایی میکنم. دلم میخواد علی جزوی از زندگی واقعی ایم باشه (حتی این جور غلط املایی نوشتن هم از اون یاد گرفتم!). حوصله ندارم که ناخودآگاه خودم رو تحمل کنم که همش میگه به مامانت دروغ نگو یا که توجیه کنه که نباید چیزی رو ازش مخفی کنی. اصلا ربطی به علی هم نداره میدونی، به خود آدم و سیستم مغزش ربط داره. یعنی من میدونم که باید حریم خصوصی خودم رو با خونوادم حفظ کنم، ولی هم میکنم و هم نمیکنم و از این نکردن ها خودم هم مایه داستان سازی میشم هم اذیت میشم.

 قانون جدید: دروغ گفتن به مامان کنتور نمیندازه. برای خوشحال بودن اون و راحت بودن خودت دروغ بگو تا می توانی. 

 

روز 1 نگارش

میگن اگر کاری رو 21 روز انجام بدی عادت میشه. میخوام کاری رو 21 روز انجام بدم و اینجا بنویسم. این گزارش روز اوله.

نتونستم مقاله ام رو دیروز بنویسم با وجود این که به استادم قول داده بودم. با زهرا و دوستش و علی رفتیم کوهسر. علی پرسید نمیدونم مجازی دفاع کنم یا حضوری؟ چند دقیقه بعد گفت آخه تو مجازی گل و اینا نمیگیری. بهش گفتم مگه همینو من بهت نگفته بودم و گفتی گل میخوام چیکار؟ خودم برای خودم گل میخرم. زهرا نظرش این بود که هر جند مجازی باعث میشه زودتر دفاع کنی ولی ده روز از زندگی جلو بیوفتی که چی؟ تازه قشنگی دفاع به اومدن خانواده و حسش عه. دیدش قشنگ بود و دوست داشتم.