برای

این روز ها واقعا عجیب هستند. از این که در خیابان یا در دانشگاه راه بروم میترسم. احساس میکنم ترس و غمگینی من بی شرفی است و نباید اگر نانی برای خوردن و لباسی برای پوشیدن دارم از تغییراتی که ممکن است به من آسیب احتمالی برسانند بترسم یا اجتناب کنم چون هر چند نفس می آید و میرود چیزی که ندارم و حتی بسیار برخوردار تر از من هم ندارند، زندگی عزتمند است. 

یاد حرف فروید افتادم که ادم صفت بدی را در دیگران نمیبیند مگر این که خودش هم مقداری از آن را داشته باشد. من هم این گونه بودم که آن را در طوبی دیدم. هر چند من عقلش رو داشتم که درک کنم این چه بلاهتیه و به زبونش نیارم.