****

اینو میخواستم خیلی وقت پیش بنویسم ک یادم نره ولی خب یادم رف تا الان.من فک میکنم این ک هیچ وخ تو هیچ بحثی شرکت نکنی بدون دلیل خاصی و صرفا به خاطر این ک خودت ب اون چیزی ک میگی اعتماد داری و میدونی درسته ولی خب برات اهمیتی نداره ک بقیه چی فک میکنن و در مورد اون چ نظری دارن و این باعث بشه ک هیچ وقت از اون چیزی ک بهش فک میکنی دفاع نکنی غلطه.ینی باید بدون این ک برات مهم باشه بقیه قبول میکنن یا نه و این ک تو میتونی قانعشون کنی ک اونا اشتباه میکنن نه تو حرفتو بزنی.اما خب شاید دلیل این ک ازش دفاع نمیکنم در حقیقت این نباشه ک من برام مهم نیست اونا قبول میکنن یا نه و ای شاید این فقط ی بخش کوچیکیش باشه و بخش بیشترش این باشه ک تو ذهنم میدونم ک اگه هم بخوام و برام مهم باشه نمیتونم این کارو انجام بدم.اره واقعا بعضی وقتا این طوریه.چرا انکار.اثن چرا ما شک نمیکنیم ک ماییم ک داریم اشتباه میکنیم.اصلا چرا اینجا من از ضمیر جمع استفاده کردم.چرا من فک نمیکنم ک خودم دارم اشتباه میکنم؟شاید واقعا من اشتباه میکنم و تو خیلی چیزا بقیه درست میگن.شاید لازم باشه تو خیلی از چیزایی ک بهشون اعتقاد راسخ دارم تجدید نظر کنم...