همهمهه

این جور موقع ها توی ذهنم خاطرات پراکنده ای از دوران های مخالف پخش میشه. یادم میاد که مریم روی تخت نشسته بود و با لحن فخر فروشانی ای میگفت هم استانیمون، یادم میاد مریم توجه نمیکرد، یادم میاد مجید میگفت هم اتاقیش با گوشی دکمه ای چت می‌کرد و اعصابش خورد میشد. یادم میاد علی میخواست آینده شو اینجا بسازه ولی نتونست. یادم میاد دکتر شیران میگفت امروز حالم بده و یاد روز های اول سال یکی ام افتادم. یادم میاد علی گفت از همه اون موقع ها بیشتر دوستت دارم، یادم میاد اون مرد داشت یه دختر رو جلوی چشمم کتک میزد، یادم میاد توی درمانگاه بهم گفت با دریافت ۸۰ ملیون بچه کس دیگه ای رو حامله شده‌. یادم میاد عباس معروفی نوشته بود آیا من هم در یاد کسی هستم؟ 

زنان ام البنین

دومین روز متوالیه که تو این بیمارستان کوفتی کشیکم. عصر چند ساعت آفم خوابم نبرد. همش بیدار بودم‌. ای دلبر زیبای من پلی کردم و هوا داره تاریک میشه. احساس میکنم تحمل هیچ چیز دیگه ای رو ندارم. ظهر جلوی کلی مریض و استاد و کلی رزیدنت و دوستام نتونستم تحمل کنم و بلند بلند گریه کردم. حس میکنم دیگه خیلی زیاده همه اینا، کاش میتونستم برم یه جای دور که کسی بهم کاری نداشته باشه. 

دو سال با علی

امروز شد دو سال کامل از اون روزی که بهم گفت بیا بریم قهوه بخوریم و توی سلف مرکزی نشسته بودم و با خنده و کژوال داشتم به زهرا و ساینا میگفتم که اون اینترنه دعوتم کرده به قهوه. وقتی بار اول از نزدیک دیدمش توی داخلی 2 قایم بود. از کنارم رد شد و با خودم گفتم عه اون اینترنه که میشناسمش تو بخش ماست میتونم ازش شرح حال و معاینه یاد بگیرم و واقعا فکر میکردم خوب میشه ازش اینارو یاد بگیرم. نمیدونستم قراره ازش خیلی خیلی خیلی بیشتر یاد بگیرم و نمیدونستم قراره کنار هم با هم یاد بگیریم. بنظرم قشنگ بود و چشمای مهربونی داشت. یادمه پشت استیشن کوچیکه وایستاده بود و داوطلبانه بهم شرح حال گرفتن یاد داد و روی کاغذ مینوشت که اون کاغذ رو هنوز دارم. بهم گفت از کجا میدونستی قراره با هم بمونیم که اینقدر بهم اعتماد کردی؟ گفتم نمیدونستم. بهم گفت که از همیشه بیشتر دوستم داره و منم همین فکرو میکنم. که هر چی بیشتر میشناسمش بیشتر دوستش دارم. 

تو دیت اولمون آهنگ veinte anos پلی کردم و الان بار اولیه که ترجمه اش رو میخونم و اضلا رمانتیک نیسن، اما این آهنگ برای من همیشه رمانتیک هست.