دیشب یه اتفاقی افتاد، تقریبا تصادفی بود. و من بسیااااااار ناراحت و عصبانی شدم. کارد میزدی خونم در نمیومد. اینقدددرر وحشتناک باهاش دعوا کردم و تقصیر ها رو انداختم گردن اون (شاید به صورت عیرمستقیم یکم تقصیر اون بود، ولی وافعا حقش نبود) و بهش حرف زشت زدم و زدمش که حد نداشت. تنها چیزی که بهم گفت این بود که با عصبانیت گفت ((این چه طرز حرف زدنته)) فکر کنم من خودم رو جمع کردم بعدش که گفت من مثل تو نیستم کسی رو نمیزنم.امروز رفت تهران، رفتم راه آهن بدرقه اش. توی سوپرمارکت از جلوی قفسه چیپس های ساده داشتیم رد میشدیم یه لحظه دستمو گرفت و بوس کرد. بعدش گفت هر چند که با این دستت منو زدی :(
واقعا این که دیشب تحملم کرد خیلی برام عجیب بود. حقیقتا رویکردش مثل یه مرد قابل اعتماد بود. قلبم.
